The path of the sun

  Από μικρή είχα την εντύπωση πως τα χαμόγελα έχουν χρώμα και είναι κίτρινα. Δεν ξέρω πως μου ερχόταν, ήμουν μικρή, βλέπεις. Όμως κάθε φορά που κάποιος χαμογελούσε, στο μυαλό μου ξεπετάγονταν κίτρινες εικόνες, κίτρινες λέξεις, κίτρινοι ήχοι. Κίτρινο ανοιχτό, κίτρινο σκούρο, κίτρινο χαρούμενο, κίτρινο θλιμμένο.

  Είναι μικρές στιγμιαίες ηλιαχτίδες που μας τις χάρισε ο ήλιος και τώρα τις ζητάει πίσω για να μας στείλει καινούριες, πιο ζωηρές και αθώες. Μέσα απ' αυτές ζει, μέσα απ' αυτές λάμπει. Χωρίς εκείνες τις ηλιαχτίδες ο ήλιος αρρωσταίνει, σβήνει, χάνεται. Γι αυτό χαμογελάμε πιο πολύ όταν έχει ήλιο-ή μάλλον εκείνος γεννιέται όταν εμείς χαμογελάμε.
  Και όταν δεν έχει ήλιο χαμογελάμε. Τότε, χαμογελάμε για να ξεγελάμε τους εαυτούς μας και να νιώθουμε πως εκείνος είναι πάντα μαζί μας, είναι δίπλα μας, είναι το στήριγμά μας σε κάθε δύσκολο και ασταθές βήμα μας, σε κάθε σκοτάδι. Μας δίνει δύναμη ή έστω την αφορμή για να γίνουμε δυνατοί, έστω για λίγο.
  Υπάρχουν άραγε άνθρωποι που δεν χαμογελάνε; Ίσως υπάρχουν. Είναι εκείνοι που τους πρόδωσε ο ήλιος τους και έπαψαν να τον κρατάνε στη ζωή με τα χαμόγελά τους, σαν να τον εκδικούνται. Περίεργο. Πώς μπορεί να σε προδώσει ο ήλιος σου; Πώς μπορείς να εκδικηθείς τον οδηγό των ονείρων σου; Ίσως δεν φταις εσύ, ούτε εκείνος. Πώς μπόρεσαν..;
  Είναι και εκείνοι που τους οδήγησε το φεγγάρι. Εκείνοι που δεν ακολούθησαν τον ήλιο, είτε γιατί τον αμφισβήτησαν, είτε γιατί πίστεψαν περισσότερο στα αστέρια. Ταξιδιώτες της νύχτας, μυστηριώδεις ονειροπόλοι, ίσως λίγο χαμένοι, ποιητές. Τους έκριναν, τους φοβήθηκαν, τους παρεξήγησαν.

  Είναι και εκείνοι που πρόδωσαν τον ήλιο τους και τώρα ζουν μια για πάντα στο σκοτάδι που έχτισαν με τις παλάμες και τα κενά μάτια τους. Εκείνοι που θέλουν να σβήσουν και τον δικό σου. Σε εκείνους δεν αξίζει κανείς ήλιος. Τον πρόδωσαν και τώρα τους εκδικείται. Όμως και πάλι, πώς μπορεί να εκδικείται ο ήλιος;

  Ίσως δεν λέγεται εκδίκηση. Αλλά δεν ξέρω και πολλές λέξεις για να το περιγράψω. Άλλωστε, δεν υπάρχουν τόσες λέξεις για να περιγράψεις τον ήλιο. Αυτό που ξέρω όμως καλά είναι πως του χρωστάμε πολλά χαμόγελα αυτού του ήλιου. Του χρωστάμε πάρα πολλά χαμόγελα. Τι περιμένουμε λοιπόν;

Χαμόγελο, μια κίτρινη γιορτή
γέρνει προς το φως
στου ήλιου την ακτή
και σε τυφλωνει.
Θα χαθείς, θα κρυφτείς,
με του αφρού το χρώμα θα βαφτείς
και θα γευτείς τα αγγίγματα
απ' του ουρανού τη σκόνη.

*Μην φοβάσαι να γιορτάσεις.*