Rejection

- Θες να πάμε μια βόλτα; Μαζί, οι δυο μας.
- Και γιατί;
- Γιατί έχουμε καιρό να τα πούμε..
- Κάθε μέρα βλεπόμαστε.
- Ούτε καλημέρα δε λέμε πια. Τι κάνεις;
- Δεν έχω χρόνο.
- Ούτε για 'μένα; Λίγο μόνο..
- Δεν βλέπεις πώς είναι τα πράγματα;
- Μα, αυτά πάνε κι έρχονται. Εμείς μένουμε.
- Αυτά με απασχολούν εμένα τώρα.
- Δεν θες να γνωριστούμε;
- Γνωριζόμαστε.
- Ξανά. Απ' την αρχή.
- Εγώ πατάω στην πραγματικότητα.
- Και ποια είναι αυτή;
- Κάποια που ήρθε ο καιρός να γνωρίσεις κι εσύ.
- Μα, δεν θέλω. Με τρομάζει. Με τρομάζει και η άλλη.
- Ποια άλλη;
- Η πραγματικότητα. Η άλλη.
- Ποια;
- Αυτή που ζει ανάμεσα σε εμάς τις δύο.
- Κατέβα απ' το συννεφάκι σου.
- Εντάξει. Εσύ;
- Εγώ τί;
- Θα ανέβεις λίγο; Θα κατέβουμε μαζί.
- Ανοησίες. Πήγαινε να διαβάσεις.
- Πιο μετά.
- Τώρα.
- Τώρα έχει ήλιο. Όταν βραδιάσει θα πάω.
- Τώρα, είπα.
- Μα, σου είπα, έχει ήλιο.
- Με κούρασες, κάνε ότι θες.
- Αυτό θα κάνω. Άλλωστε, δεν έχω ανάγκη κανένα. Σε χρειάζομαι.


*And that day the asphalt flower lost another petal and became weaker. She could barely see the light of the sun. She was heavily broken and she didn't know what to do. And she was afraid again.