Και να 'ξερες πόσες φορές έχω πέσει απ' αυτή τη γαμημένη τη σέλα.
Μα ποτέ δεν το έβαλα κάτω, πάντα σηκωνόμουν, γελούσα και ορμούσα πάνω της ξανά και πάλι απ' την αρχή. Δε ξέρω αν η ζωή είναι μια βόλτα με ένα φιλαράκι άλογο σε λιβάδι με πράσινο, λουλούδια και πέτρες διαφόρων μεγεθών κι αγκάθια, πού και πού. Δε ξέρω, τι να ξέρω εγώ για τη ζωή; Πάντως τη δική μου διαδρομή σε αυτόν τον κόσμο, έτσι τη βλέπω.
Αυτή είμαι εγώ, λοιπόν. Πόσο καιρό ήθελα να το πω αυτό. Δεν είμαι κάτι συγκεκριμένο, πάντα. Είμαι πολλά και διάφορα και μπλεγμένα μαζί, είμαι τουλίπα και είμαι κάκτος, είμαι στρατιώτης και είμαι ζωγράφος, είμαι κουτάβι και είμαι λύκος, είμαι ηλιαχτίδα και είμαι κεραυνός, είμαι πολύχρωμο βιβλίο που σε ταξιδεύει και είμαι στάχτη από άχρηστες παλιές εφημερίδες που κάηκαν μαζί με τα νεκρά κούτσουρα στο τζάκι ενός γεράκου, είμαι κι αυτός και οι αναμνήσεις του μαζί κι η τρέλα του νεαρού εφήβου που ξεκουράζεται μέσα σε μια κορνίζα πάνω στο κομοδίνο.
Και αυτή είναι η ζωή μου, άγνωστε. Μια βόλτα με ένα άλογο σε ένα μεγάλο λιβάδι. Τις περισσότερες φορές αποφεύγω να τρέξω κάπου κοντά στη θάλασσα, αποφεύγω τη μορφή της, αποφεύγω τη μυρωδιά της, αποφεύγω τα πάντα σε σχέση με εκείνη. Όμως την πάω πολύ γιατί μου θυμίζει μια υπέροχη κοπέλα που καθρεφτίζεται μέσα της, μια γοργόνα που έμαθε να ζει στη στεριά. Γεννήθηκε με δυο πόδια που της πρόσφεραν πολλά κι εκείνη τα αγάπησε. Όμως συνεχίζει να καταριέται τα πόδια που της προσφέρθηκαν, παρ' όλο που τ'αγαπά και περιμένει τη μέρα που θα αποκτήσει τη δική της ουρά και θα γίνει ένα με τη θάλασσά της, τον δικό της κόσμο. Μέχρι τότε, τη βλέπω να περιπλανιέται συνεχώς στην αμμουδιά και να προσπαθεί να βρει το θάρρος να βουτήξει και να μην ξαναβγεί ποτέ έξω.
Είναι κι εκείνη μέρος της ζωής μου. Άλλωστε τη θαυμάζω γιατί πάντα ήθελα να είμαι γοργόνα κι εγώ. Θα βρει την ουρά της κάποτε και θα την αγαπήσει πολύ.
Το καλοκαίρι μας έχει αγκαλιάσει για τα καλά, πλέον. Είναι ίσως η εποχή που όλοι αλλάζουν, όλοι γίνονται πιο χαμογελαστοί, πιοψεύτικοι διαφορετικοί και αντί να προσπαθήσουν να τα βρουν με τον εαυτό τους μέσα από τις διακοπές, το παιχνίδι και την ξεκούραση, μπερδεύονται ακόμη περισσότερο μπροστά από καθρέφτες και μέσα από φωτογραφίες και ψεύτικα χαμόγελα. Και όλοι οι υπόλοιποι, θύματα του αντικατοπτρισμού. Ήμουν κι εγώ ένα τέτοιο θύμα πέρυσι τέτοια εποχή, όμως αυτά πέρασαν.
Εγώ, χωρίς καν να το έχω κανονίσει, χωρίς καν να προσπαθήσω να αφοσιωθώ, συνάντησα τον εαυτό μου σε μια γωνία της θάλασσας, πάνω σε ένα μεγάλο κύμα που έπεσε πάνω μου, με έριξε, με γέμισε με τον αφρό του και εγώ χάθηκα μέσα του. Κι εκεί με βρήκα. Και, hey, ξέρω ποια είμαι, πλέον. Πάντα ήξερα. Απλώς μπερδευόμουν γιατί όταν κοιτούσα στον καθρέφτη που δείχνει τις προσωπικότητες, εκείνος χωριζόταν στα δύο και μου έδειχνε δύο άλλες μορφές. Είμαι και οι δύο τελικά, είμαι ένα σύνολο.
Τώρα είμαι πιο ήρεμη. Τώρα ξέρω που πατάω, τώρα ξέρω πως αφήνω διπλά ίχνη πίσω μου και πως είναι και τα δύο δικά μου, είμαι και τα δύο εγώ. Δεν προσποιούμαι, τελικά. Δεν προσποιήθηκα. Απλώς είμαι δύο μορφές, δύο ιστορίες. Και δεν τα καταφέρνω αν δεν τις έχω και τις δύο.
And so, I've learnt the meaning of the sun.
Μα ποτέ δεν το έβαλα κάτω, πάντα σηκωνόμουν, γελούσα και ορμούσα πάνω της ξανά και πάλι απ' την αρχή. Δε ξέρω αν η ζωή είναι μια βόλτα με ένα φιλαράκι άλογο σε λιβάδι με πράσινο, λουλούδια και πέτρες διαφόρων μεγεθών κι αγκάθια, πού και πού. Δε ξέρω, τι να ξέρω εγώ για τη ζωή; Πάντως τη δική μου διαδρομή σε αυτόν τον κόσμο, έτσι τη βλέπω.
Αυτή είμαι εγώ, λοιπόν. Πόσο καιρό ήθελα να το πω αυτό. Δεν είμαι κάτι συγκεκριμένο, πάντα. Είμαι πολλά και διάφορα και μπλεγμένα μαζί, είμαι τουλίπα και είμαι κάκτος, είμαι στρατιώτης και είμαι ζωγράφος, είμαι κουτάβι και είμαι λύκος, είμαι ηλιαχτίδα και είμαι κεραυνός, είμαι πολύχρωμο βιβλίο που σε ταξιδεύει και είμαι στάχτη από άχρηστες παλιές εφημερίδες που κάηκαν μαζί με τα νεκρά κούτσουρα στο τζάκι ενός γεράκου, είμαι κι αυτός και οι αναμνήσεις του μαζί κι η τρέλα του νεαρού εφήβου που ξεκουράζεται μέσα σε μια κορνίζα πάνω στο κομοδίνο.
Και αυτή είναι η ζωή μου, άγνωστε. Μια βόλτα με ένα άλογο σε ένα μεγάλο λιβάδι. Τις περισσότερες φορές αποφεύγω να τρέξω κάπου κοντά στη θάλασσα, αποφεύγω τη μορφή της, αποφεύγω τη μυρωδιά της, αποφεύγω τα πάντα σε σχέση με εκείνη. Όμως την πάω πολύ γιατί μου θυμίζει μια υπέροχη κοπέλα που καθρεφτίζεται μέσα της, μια γοργόνα που έμαθε να ζει στη στεριά. Γεννήθηκε με δυο πόδια που της πρόσφεραν πολλά κι εκείνη τα αγάπησε. Όμως συνεχίζει να καταριέται τα πόδια που της προσφέρθηκαν, παρ' όλο που τ'αγαπά και περιμένει τη μέρα που θα αποκτήσει τη δική της ουρά και θα γίνει ένα με τη θάλασσά της, τον δικό της κόσμο. Μέχρι τότε, τη βλέπω να περιπλανιέται συνεχώς στην αμμουδιά και να προσπαθεί να βρει το θάρρος να βουτήξει και να μην ξαναβγεί ποτέ έξω.
Είναι κι εκείνη μέρος της ζωής μου. Άλλωστε τη θαυμάζω γιατί πάντα ήθελα να είμαι γοργόνα κι εγώ. Θα βρει την ουρά της κάποτε και θα την αγαπήσει πολύ.
Το καλοκαίρι μας έχει αγκαλιάσει για τα καλά, πλέον. Είναι ίσως η εποχή που όλοι αλλάζουν, όλοι γίνονται πιο χαμογελαστοί, πιο
Εγώ, χωρίς καν να το έχω κανονίσει, χωρίς καν να προσπαθήσω να αφοσιωθώ, συνάντησα τον εαυτό μου σε μια γωνία της θάλασσας, πάνω σε ένα μεγάλο κύμα που έπεσε πάνω μου, με έριξε, με γέμισε με τον αφρό του και εγώ χάθηκα μέσα του. Κι εκεί με βρήκα. Και, hey, ξέρω ποια είμαι, πλέον. Πάντα ήξερα. Απλώς μπερδευόμουν γιατί όταν κοιτούσα στον καθρέφτη που δείχνει τις προσωπικότητες, εκείνος χωριζόταν στα δύο και μου έδειχνε δύο άλλες μορφές. Είμαι και οι δύο τελικά, είμαι ένα σύνολο.
Τώρα είμαι πιο ήρεμη. Τώρα ξέρω που πατάω, τώρα ξέρω πως αφήνω διπλά ίχνη πίσω μου και πως είναι και τα δύο δικά μου, είμαι και τα δύο εγώ. Δεν προσποιούμαι, τελικά. Δεν προσποιήθηκα. Απλώς είμαι δύο μορφές, δύο ιστορίες. Και δεν τα καταφέρνω αν δεν τις έχω και τις δύο.
And so, I've learnt the meaning of the sun.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου