Μια μέρα θέλω να ζήσω

  Μια μέρα θέλω να πάω μια βόλτα. Μια βόλτα χωρίς προορισμό, μια απλή βόλτα. Να περπατάω για ώρες, να περάσω από παντού. Να τρέξω. Να περάσω από αποξενωμένα σκοτεινά σοκάκια, μόνα, ξεχασμένα. Να χαθώ σε στενά της νύχτας, μακριά απ’ τα φώτα και τα ψηλά κτήρια της πόλης, χωρίς να φοβάμαι. Να μην κοιτάξω πίσω τρομαγμένη, να μην νιώσω την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή, να μην φοβάμαι. 

  Μια μέρα θέλω να φτάσω στην κορυφή ενός θεόρατου βουνού. Να κοιτάζω από ψηλά τους ανθρώπους σαν μηχανικά μυρμήγκια και τα δέντρα σαν μικρές πράσινες πιτσιλιές στο γκρίζο. Να νιώσω κομμάτι του ουρανού, να απλώσω τα χέρια μου και να αγγίξω τα σύννεφα, να τα διώξω.
  Μια μέρα θέλω να σταματήσω να ελπίζω. Να μην ελπίζω πια, μόνο να ονειρεύομαι και να χάνομαι στον δικό μου παράδεισο με τα ηλιοτρόπια. Να διώξω και τις δικές σου ελπίδες. Να φτιάξουμε μαζί έναν κόσμο όπου οι άνθρωποι δεν θα ελπίζουν πια, μόνο θα ονειρεύονται και, τα όνειρά τους, δεν θα είναι ξεχασμένα στον παράδεισο με τα ηλιοτρόπια, θα είναι στα χέρια τους, στα μάτια τους. Θα είναι δικά τους.
  Μια μέρα θέλω να ζωγραφίσω στην άμμο. Να ζωγραφίσω χαμόγελα, σκέψεις, όνειρα, να ζωγραφίσω ένα σπουργίτι, ένα λουλούδι, μια πασχαλίτσα, να ζωγραφίσω εσένα. Να κλέψω απ’ τη θάλασσα τα χρώματα και να τα ανακατέψω με εκείνο το χρώμα που παίρνουν τα μάτια σου όταν την χαζεύεις και χάνεσαι στον αφρό. Και μετά λείπεις για αρκετό καιρό..
  Θα μπορούσα να περιμένω μια ζωή να έρθει αυτή η μέρα, όμως όχι. Αποφασίζω αυτή η μέρα να είναι αύριο. Θέλω η μέρα που θα γελάσω ξανά, να είναι αύριο. Η μέρα που θα ξανά ονειρευτώ, θα είναι η αυριανή. Θα είναι η μέρα μας, η δική μας ξεχωριστή μέρα. Θα είναι η μέρα μας, η κάθε μέρα μας. Θα παλέψουμε σήμερα. Σήμερα. Όχι αύριο, αύριο θα γελάμε για χθες.
  Μια μέρα θέλω να ζήσω.