Βροχοποιός

             ‘’Χαμογελάς. Πάντα χαμογελάς. Το χαμόγελό σου έχει γεύση βατόμουρο και μυρίζει σαν νυχτολούλουδο ξεχασμένο στην άγρια νύχτα που τη γλυκαίνει. Χαμογελάς μέχρι να μαδήσουν τα φύλλα της παπαρούνας που κρατάς και μετά πάλι το βλέμμα σου χειμωνιάζει. Και κλαις. Μέσα σου κάτι σε πνίγει κι εσύ κοιτάς με μίσος το τίποτα που καθρεφτίζει το μέλλον σου και όλους εκείνους τους θεατές που έμαθαν να χειροκροτούν άσκοπα. Ω, ναι, θα γνωρίσεις κι άλλους. Δεν ξέρεις πώς θα αντέξεις. Δεν ξέρεις αν τα καταφέρεις. Γι’ αυτό μετά ξεχνιέσαι και πάλι χαμογελάς μέχρι να μαδήσει και αυτή η παπαρούνα. Και συνεχίζεις, δε σταματάς να μαδάς τις παπαρούνες. «Εκείνες θα με εγκαταλείψουν;», αναρωτιέσαι. Όχι, ποτέ. Όμως κάθε φορά η δύναμή σου θα σε εγκαταλείπει μέχρι να μην μπορείς να τις φτάσεις. Μέχρι να βρεθείς μακριά απ’ το φιλόξενο αυτόν παράδεισο με τις παπαρούνες. Και τότε όλοι θα σε κοιτάξουν με το μοναδικό βλέμμα που έμαθαν να προσφέρουν και θα καταλάβεις.. Θα καταλάβεις..’’

 Όταν η πολύχρωμη βροχή της ψυχής σου γεννάει ασπρόμαυρες σταγόνες που στάζουν στο κορμί σου και σε καίνε.

                                                             ‘’ Στη Μαριλίζα. Η Βροχοποιός σου είσαι εσύ.’’