Pocahontas: Paint your life with the colours of the wind

  Πράσινο. Το αγαπημένο μου χρώμα είναι το πράσινο. Όχι το πράσινο του τοίχου του δωματίου σου, όχι αυτό. Δεν μιλάω για το χρώμα της ομάδας σου. Όχι το πράσινο της μπλούζας σου.. Όχι αυτό..
  Το λατρεύω το πράσινο. Είναι το πράσινο που δεν μπορείς να εμφανίσεις στις φωτογραφίες σου. Το πράσινο που δεν το βλέπεις μέσα στη φωτοτυπία σου. Το πράσινο που δεν ξεχειλίζει από το μαρκαδόρο σου.. Αυτό το πράσινο.
  Όταν έχω αυτό το πράσινο, νιώθω πως κρατάω στα χέρια μου όλο τον κόσμο, νιώθω πως ξαναβρίσκω τα όνειρά μου, τα ιδανικά μου. Είμαι δυνατή, όταν έχω αυτό το πράσινο. Και ενώ δεν ήξερα σε ποιο συρτάρι του χρόνου είχα ξεχάσει τον εαυτό μου, με αυτό το πράσινο τον έχω ξανά μαζί μου.
  Ξέρεις, μοιάζει πολύ με το πράσινο των ματιών σου.. Τόσο ειλικρινές, τόσο σίγουρο. Σε κάνει να ονειρεύεσαι, να χάνεσαι, να ελπίζεις.. Να ερωτεύεσαι.. Σε κάνει να αγαπάς, ναι, με αυτό το πράσινο αγαπάς.
  Με αυτό το πράσινο αγάπησα κι εγώ. Με αυτό έμαθα να αγαπάω, να ελπίζω, να ονειρεύομαι, να γελάω, να ζω. Να πετάω. Έμαθα να πετάω με τα απαλά φτερά της πεταλούδας και του γέρικου αετού. Έμαθα να ξεχωρίζω το φως του ήλιου με το φως του φεγγαριού. Μου δίδαξε πολλά. Ξέρεις, έμαθα να κοιτάζω με το βλέμμα σου. Το βλέμμα σου, που, μοιάζει τόσο αθώο.. Μοιάζει τόσο πράσινο, κι όμως, κρύβει τόσο μαύρο μέσα του, ανακατεμένο με κόκκινο και γκρι. Εσύ με έμαθες να κοιτάζω έτσι. Γιατί πριν γνωρίσω το πράσινο, είχα γνωρίσει εσένα, τώρα καταλαβαίνω τη διαφορά. Είσαι πολύχρωμος. Ασπρόμαυρος πολύχρωμος.
  Όμως εσύ, ναι εσύ. Εσύ που κρύβεις τόσο πράσινο στο βλέμμα σου, ήξερες; Ήξερες ότι τα δέντρα έχουν φωνή; Ήξερες ότι τα σύννεφα σε χλευάζουν; Ήξερες ότι τα πουλιά σε κοιτάζουν από ψηλά, και γελάνε; Ξέρεις γιατί; Γιατί τα κοίταξες και τα ζήλεψες. Τα ζήλεψες που μπορούσαν να αγγίξουν τα σύννεφα. Και γέλασαν όταν είδαν τα φτερά σου, άθικτα. Σαν να είσαι δελφίνι και να ζηλεύεις τις φώκιες. Σαν να είσαι βερίκοκο και να ζηλεύεις τα ροδάκινα. Είναι και τα δύο φρούτα, ξέρεις, και έχουν υπέροχη γεύση, όταν ωριμάσουν, αν προλάβουν.
  Έτσι και το πράσινο. Είναι τόσο ίδιο με το γαλάζιο.. Γεννιούνται και τα δύο από τα ίδια χρώματα και αγγίγματα. Έχουν και το μαύρο μέσα, όχι το μαύρο που γνώρισα εγώ. Το άλλο μαύρο, το ανοιχτόχρωμο. Όλα τα χρώματα είναι χαρούμενα όταν γεννιούνται από το πράσινο ή το γαλάζιο. Ναι, υπάρχει και το μαύρο που γεννιέται από το πράσινο και το γαλάζιο, αυτό θα σου γνωρίσω.
  Έλεγα, λοιπόν, πως το πράσινο και το γαλάζιο είναι ακριβώς το ίδιο χρώμα. Και όταν τα ενώσεις, φτιάχνεις το κίτρινο. Όχι το κίτρινο της παλέτας σου, όχι αυτό πάλι. Το κίτρινο που το κοιτάς και σε τυφλώνει. Το κίτρινο που σε κάνει να δακρύζεις, δεν το αντέχεις. Δεν αντέχεις τόση αθωότητα, τόση γλύκα, τόση καλοσύνη, δεν έχεις συνηθίσει. Θα τα καταφέρεις.
  Και για σένα που με έμαθες κάποτε να κοιτάζω με το νεκρό βλέμμα σου, θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Δοκίμασες ποτέ να ζωγραφίσεις χωρίς μαρκαδόρους; Δοκίμασες ποτέ να βάψεις χωρίς πινέλα; Δοκίμασες ποτέ να αγαπήσεις χωρίς να σε ενδιαφέρει αν στο ανταποδώσουν;  Χρωμάτισες ποτέ τη ζωή σου με τα ποικίλα χρώματα του ανέμου; Δεν σε λυπάμαι, μη φοβάσαι. Απλώς αναρωτιέμαι. Λες πως την είδες. Λες πως την γνώρισες. Λες πως μύρισες τα μακριά ανοιχτόχρωμα μαύρα μαλλιά της. Λες πως άγγιξες το μελαχρινό δέρμα της.. Λες πως της μίλησες και σου χαμογέλασε. Όμως, εάν όντως τη γνώρισες, εάν όντως σου μίλησε, γιατί δεν άλλαξες; Εάν όντως την είδες, πώς και δεν έκλαψες; Πώς και δεν ντράπηκες;