Εντάξει, δεν ξέρεις τι κάνεις. Δεν μπορείς να κρατήσεις πίσω τις στιγμές, να τις αποτρέψεις απ' το να γίνουν πριν, χθες. Όλα προχωράνε, θα 'ρθουν κι άλλες τέτοιες-και πιο όμορφες-μη φοβάσαι μήπως τελειώσουν, γιατί δεν τελειώνουν. Σταμάτα να φοβάσαι τόσο πολύ για τα πάντα.
Ωραία, εντάξει, προτιμάς να κρύβεσαι, το καταλαβαίνω. Φοβάσαι γιατί ίσως είσαι εύθραυστη, μην σε αγγίξουν και σπάσεις. Δε θα 'σαι πάντα έτσι, έτσι; Δε θα τα καταφέρνεις μόνη σου πάντα, απλά δεν γίνεται και δεν μπορείς, δε θα αντέξεις και το ξέρεις, έγινε μια φορά, έγινε δύο, θα ξαναγίνει.
Συνεχώς περπατάς σε ένα αόρατο τεντωμένο σκοινί μα δεν υπάρχει ούτε εκείνο, ούτε ο γκρεμός. Μόνο ο δρόμος υπάρχει και είναι σταθερός και αντέχει. Το βήμα σου όμως πάλι μοιάζει ασταθές. Άνοιξε την καρδιά σου και άφησε τους δαίμονες να δραπετεύσουν και να φύγουν μακριά, να χαθούν, να μην ζουν μέσα σου πια. Και ίσως τότε απελευθερωθείς απ' όλες αυτές τις σκέψεις και αναμνήσεις.
Μα, καλά, τι περίμενες; Ότι θα σ' έβλεπαν; Πώς να σε δουν με τη μάσκα που φόρεσες; Πώς να σε αγγίξουν με τα αγκάθια που κάρφωσες η ίδια στο δέρμα σου; Πώς να σε ακούσουν όταν φοβάσαι να φωνάξεις;
Χάνεις συνεχώς τον εαυτό σου. Και το κάνεις επίτηδες, έτσι; Χάνεσαι, αφήνεις τα ιδανικά σου, ξεχνάς να κάνεις βήματα για να πλησιάσεις τα όνειρά σου. Χάνεσαι μα δεν εξαφανίζεσαι ποτέ. Και πάντα όταν βρίσκεις ξανά αυτό που κρύβεις μέσα σου, ανακαλύπτεις όλο και περισσότερα πράγματα για τον εαυτό σου. Ποιος είναι αυτός τελικά; Έχει τόσες πλευρές.. Ούτε εσύ δεν ξέρεις αν είναι αληθινές ή όχι.
Τέλειωσε η μέρα τώρα, τι κατάλαβες; Τέλειωσε. Σε λίγες ώρες ξημερώνει μια καινούρια που ίσως δεν υπόσχεται και πολλά. Τι έκανες αυτή τη μέρα λοιπόν; Τι κατάφερες; Προσπάθησες έστω και λίγο να τρυπήσεις τη μάσκα σου και να αφήσεις το πραγματικό σου πρόσωπο να γευτεί λίγο τον ήλιο, να αναπνεύσει; Όχι.
Θα σου πω εγώ τι έκανες σήμερα. Χαμογελούσες ψεύτικα-μιας και σου είναι εύκολο πλέον-και προσπαθούσες να πείσεις τον εαυτό σου πως με αυτόν τον τρόπο θα μάζευες στιγμές που θα γέμιζαν την υπόλοιπη εβδομάδα σου και θα ξεχνιόσουν. Ναι, λες και τα χρωματιστά βραχιόλια και τα κοτσιδάκια θα μπορούσαν να καλύψουν το κενό και να του βάλουν χρώμα.
Είπες μεγάλα λόγια σήμερα, αύριο μείνε σιωπηλή και σκέψου.
Ωραία, εντάξει, προτιμάς να κρύβεσαι, το καταλαβαίνω. Φοβάσαι γιατί ίσως είσαι εύθραυστη, μην σε αγγίξουν και σπάσεις. Δε θα 'σαι πάντα έτσι, έτσι; Δε θα τα καταφέρνεις μόνη σου πάντα, απλά δεν γίνεται και δεν μπορείς, δε θα αντέξεις και το ξέρεις, έγινε μια φορά, έγινε δύο, θα ξαναγίνει.
Συνεχώς περπατάς σε ένα αόρατο τεντωμένο σκοινί μα δεν υπάρχει ούτε εκείνο, ούτε ο γκρεμός. Μόνο ο δρόμος υπάρχει και είναι σταθερός και αντέχει. Το βήμα σου όμως πάλι μοιάζει ασταθές. Άνοιξε την καρδιά σου και άφησε τους δαίμονες να δραπετεύσουν και να φύγουν μακριά, να χαθούν, να μην ζουν μέσα σου πια. Και ίσως τότε απελευθερωθείς απ' όλες αυτές τις σκέψεις και αναμνήσεις.
Μα, καλά, τι περίμενες; Ότι θα σ' έβλεπαν; Πώς να σε δουν με τη μάσκα που φόρεσες; Πώς να σε αγγίξουν με τα αγκάθια που κάρφωσες η ίδια στο δέρμα σου; Πώς να σε ακούσουν όταν φοβάσαι να φωνάξεις;
Χάνεις συνεχώς τον εαυτό σου. Και το κάνεις επίτηδες, έτσι; Χάνεσαι, αφήνεις τα ιδανικά σου, ξεχνάς να κάνεις βήματα για να πλησιάσεις τα όνειρά σου. Χάνεσαι μα δεν εξαφανίζεσαι ποτέ. Και πάντα όταν βρίσκεις ξανά αυτό που κρύβεις μέσα σου, ανακαλύπτεις όλο και περισσότερα πράγματα για τον εαυτό σου. Ποιος είναι αυτός τελικά; Έχει τόσες πλευρές.. Ούτε εσύ δεν ξέρεις αν είναι αληθινές ή όχι.
Τέλειωσε η μέρα τώρα, τι κατάλαβες; Τέλειωσε. Σε λίγες ώρες ξημερώνει μια καινούρια που ίσως δεν υπόσχεται και πολλά. Τι έκανες αυτή τη μέρα λοιπόν; Τι κατάφερες; Προσπάθησες έστω και λίγο να τρυπήσεις τη μάσκα σου και να αφήσεις το πραγματικό σου πρόσωπο να γευτεί λίγο τον ήλιο, να αναπνεύσει; Όχι.
Θα σου πω εγώ τι έκανες σήμερα. Χαμογελούσες ψεύτικα-μιας και σου είναι εύκολο πλέον-και προσπαθούσες να πείσεις τον εαυτό σου πως με αυτόν τον τρόπο θα μάζευες στιγμές που θα γέμιζαν την υπόλοιπη εβδομάδα σου και θα ξεχνιόσουν. Ναι, λες και τα χρωματιστά βραχιόλια και τα κοτσιδάκια θα μπορούσαν να καλύψουν το κενό και να του βάλουν χρώμα.
Είπες μεγάλα λόγια σήμερα, αύριο μείνε σιωπηλή και σκέψου.
"Θέλω να χάσω τον εαυτό μου, για να μπορέσω
να τον βρω..
Να γκρεμιστούνε τα όνειρά μου, για να τα
ξανά ονειρευτώ.."
να τον βρω..
Να γκρεμιστούνε τα όνειρά μου, για να τα
ξανά ονειρευτώ.."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου