Στοιχειωμένο μυαλό

    Νιώθω πως είμαι στην αρχή, όμως όλα θυμίζουν τέλος. Ο άνεμος παίζει τη μουσική του και οι σταγόνες της βροχής χορεύουν στον ρυθμό της. Περπατάω ξυπόλητη στο βρεγμένο χώμα φορώντας τα συναισθήματά μου και κρατώντας το τελευταίο τριαντάφυλλο του παραδείσου. Του παραδείσου που δεν γνώρισα ποτέ, δεν πρόλαβα. Είναι αρχές φθινοπώρου. Μυρίζει χειμώνας. Τα λουλούδια ανθίζουν και τα τζιτζίκια παραμιλάνε τα τραγούδια τους για τελευταία φορά. Δεν τραγουδάνε. Ούτε τα πουλιά τραγουδάνε. Ούτε εσύ. Δεν τα κατάφερες, το ξέρεις; Έχασες, το ξέρεις; Είσαι νεκρός, το νιώθεις; Είσαι διάφανος. Περνάς μέσα απ’ τα χαμόγελά τους και χάνεσαι, δεν υπάρχεις πλέον. Ούτε αυτοί υπάρχουν, όμως εσύ το ξέρεις. Και να, τα πουλιά σωπαίνουν. Και να, τα λουλούδια μαραίνονται. Και να, ο ουρανός ξεψυχά μαζί σου. Το κλάμα ενός ηλικιωμένου άντρα διαπερνά την απέραντη σιωπή του σκοτεινού κενού. Κι εγώ, εκεί στο τέλος του γκρεμού, σκέφτομαι εσένα. «Σε μισώ. Σε μισώ, γιατί σε λάτρεψα.» Νιώθω πως είμαι στην αρχή, όμως όλα θυμίζουν τέλος. Ένα ατελείωτο τέλος..