Don't be afraid of fear

Δεν ξέρω τίποτα πια. Δεν ξέρω τι θέλω ή τι πρέπει να θέλω -αν μπορεί να τοποθετηθεί η λέξη "πρέπει" μπροστά απ' τη λέξη "θέλω". Το μόνο που ξέρω είναι αυτό: ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕΙ ΤΙΠΟΤΑ. Δεν μου αρέσει η ζωή που υποτίθεται πως πρέπει να ζήσω χωρίς να περιέχει δικές μου επιλογές, δεν μου αρέσει η πόλη όπου κατοικώ, δεν μου αρέσουν τα αυτοκίνητα, ο θόρυβος, οι καυγάδες, το σχολείο, τα παγωμένα θρανία της τάξης, ο μουτζουρωμένος πίνακας, δεν μου αρέσουν τα όνειρα που πρέπει να έχω. Δεν είναι δικά μου, είναι ξένα. Δεν θα μεγαλώσω, δεν θα ζήσω και δεν θα πεθάνω με τα όνειρα κάποιου άλλου!

Και ποιος είναι αυτός ο άλλος;

Ποιος είσαι; Ποιος είσαι εσύ, εσύ και εσύ που μπορείς να ελέγχεις τη ζωή μου; Ποιος σε έκανε να πιστεύεις ότι θα ελέγχεις τη ζωή μου; Δηλαδή τι; Θα πεθάνω και θα λες ότι με σκότωσες; Θα ζήσω και θα λες ότι με έσωσες; ΝΟΜΊΖΕΙΣ ΡΕ. ΔΕΝ ΜΕ ΕΛΕΓΧΕΙΣ. ΔΕΝ ΜΕ ΕΛΕΓΧΕΙ ΚΑΝΕΙΣ. ΕΙΔΙΚΑ ΕΣΥ. ΟΤΙ ΚΙ ΑΝ ΕΙΣΑΙ.

ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΕΊΣΑΙ ΆΝΘΡΩΠΟΣ, ΟΥΡΑΝΌΣ, ΦΩΤΙΆ, ΤΣΙΓΆΡΟ, ΝΑΡΚΩΤΙΚΌ, ΤΙ ΚΙ ΑΝ ΕΊΣΑΙ ΦΑΓΗΤΌ, ΑΡΡΏΣΤΕΙΑ, ΦΌΒΟΣ, ΑΜΦΙΒΟΛΊΑ, ΠΌΝΟΣ, ΔΕΝ ΜΕ ΕΛΈΓΧΕΙΣ! ΕΓΩ ΕΛΈΓΧΩ ΤΗ ΖΩΉ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΉΜΑΤΆ ΜΟΥ. ΕΓΏ ΕΛΈΓΧΩ ΤΙΣ ΣΚΈΨΕΙΣ ΜΟΥ, ΕΓΏ ΕΛΈΓΧΩ ΤΑ ΌΝΕΙΡΆ ΜΟΥ, ΕΓΏ ΕΛΈΓΧΩ ΤΟΥΣ ΦΌΒΟΥΣ ΜΟΥ! ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΆΡΧΟΥΝ ΦΌΒΟΙ ΠΙΑ!

Έτσι είναι! Δεν φοβάμαι πια! Δεν φοβάμαι τίποτα, ούτε ελπίζω πια, δεν υπάρχουν ελπίδες διότι όλα είναι στα χέρια μας, στα μάτια μας, στο άγγιγμά σου, στα ίχνη που αφήνεις με τα βήματά σου, στις λέξεις που κρύβεις μέσα σου και τις σπρώχνεις πιο μέσα, πιο βαθιά, τις πνίγεις. Τις πνίγεις γιατί τις φοβάσαι! Όχι, όχι, δεν τις φοβάσαι. ΕΚΕΊΝΟΙ ΤΙΣ ΦΟΒΟΎΝΤΑΙ ΚΑΙ ΣΕ ΈΚΑΝΑΝ ΝΑ ΠΙΣΤΈΨΕΙΣ ΠΩΣ ΤΙΣ ΦΟΒΆΣΑΙ ΚΙ ΕΣΎ, ΔΕΝ ΈΧΕΙΣ ΝΑ ΦΟΒΗΘΕΊΣ ΤΊΠΟΤΑ, ΆΝΟΙΞΕ ΤΟ ΣΤΌΜΑ ΣΟΥ, ΔΏΣΕ ΤΟ ΣΉΜΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΆ ΣΟΥ ΚΑΙ ΞΕΚΊΝΑ ΝΑ ΞΕΡΝΆΣ ΌΛΕΣ ΕΚΕΊΝΕΣ ΤΙΣ ΛΈΞΕΙΣ ΠΟΥ ΈΘΑΨΕΣ ΜΈΣΑ ΣΟΥ, ΒΓΆΛΕ ΤΙΣ ΌΣΟ ΈΞΩ ΓΊΝΕΤΑΙ.

Ο ουρανός ρε! Ο ουρανός είναι στα χέρια σου και να τον κρατάς σφιχτά, να τον προσέχεις και να τον αγαπάς. Να τον αγαπάς περισσότερο απ' τις σημαίες, περισσότερο απ' τις χρωματιστές γραμμές και τα σύνορα που βάλανε γύρω απ' τις ιδέες, περισσότερο απ' τη φήμη σου, τη δημοσιότητα, τη δόξα, περισσότερο απ' το χρήμα ρε, περισσότερο απ' τον υπολογιστή σου, να τον αγαπάς όσο αγαπάς το καλοκαίρι.

ΕΊΝΑΙ Ο ΚΌΣΜΟΣ ΣΟΥ, ΕΊΝΑΙ ΤΟ ΣΠΊΤΙ ΣΟΥ, ΕΊΝΑΙ Ο ΔΡΌΜΟΣ ΣΟΥ!

Δεν θα τον βάψουμε γαλάζιο! Δεν το βλέπεις; Είναι γαλάζιος! Αυτό το γκρι που σε καίει δεν είναι το χρώμα του, είναι ένα παλιό σεντόνι, ένα κουρέλι που έδεσαν γύρω απ' τα μάτια σου για να μην βγάλουν φτερά και πετάξουν και τους λιώσεις. Σε έκαναν να υποκλίνεσαι στην ελπίδα, να αρκείσαι σε εκείνη! Στην γνώρισαν, την ερωτεύτηκες και μετά στην πήραν πίσω κάνοντάς σε να πιστέψεις πως είναι σημαντική, πως την χρειάζεσαι επειδή στην έκλεψαν εκείνοι. ΞΎΠΝΑ. ΔΕΝ ΧΡΕΙΆΖΕΣΑΙ ΤΗΝ ΕΛΠΊΔΑ, Η ΕΛΠΊΔΑ ΣΕ ΣΚΟΤΏΝΕΙ. ΑΡΓΆ ΚΑΙ ΑΝΏΔΥΝΑ, ΑΛΛΆ ΣΕ ΣΚΟΤΏΝΕΙ. ΜΌΝΟ ΤΟΝ ΉΛΙΟ, ΤΑ ΌΝΕΙΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΓΆΠΗ! ΑΥΤΆ ΘΈΛΟΥΝ ΝΑ ΣΟΥ ΚΛΈΨΟΥΝ, ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΑΦΉΣΕΙΣ!

Τα όνειρά σου;

Ο κόσμος σου είναι άρρωστος, τα όνειρά σου κατοικούν εκεί και πρέπει να κάνεις κάτι, δεν το βλέπεις; Τόσο πολύ σε τυφλώσανε; Εκείνοι αργοπεθαίνουν, εσύ νιώθεις τον πόνο.


ΚΑΙ ΌΣΟ ΓΙΑ ΣΈΝΑ..

Άρρωστη ετοιμοθάνατη μορφή, για πες.. για πες μου..

Ξέρεις τι είναι μίσος; Έχεις νιώσει μίσος; Ή δεν έχεις νιώσει καν αγάπη; Πρόλαβες να νιώσεις αγάπη πριν το μίσος; Πρόλαβες ρε καταδικασμένη σκιά; Τι είναι αγάπη, ώστε δεν ξέρεις, ε;

Η αγάπη υπάρχει, ζει. Εγώ που έμαθα κι ένιωσα την αγάπη ξέρω πως το μίσος είναι ο μεγαλύτερος πόνος. Δεν πονάει μόνο να σε μισούν, αλλά και να μισείς. Δεν πονάει μόνο να σε πληγώνουν, αλλά και να πληγώνεις. Μα τι να ξέρεις εσύ, είσαι απλά μια προγραμματισμένη μεταλλική μάζα με σάπια σάρκα γύρω σου! Σπάω το κεφάλι σου και βρωμάς μέταλλο και πλαστελίνη, δεν θέλω να σε βλέπω μπροστά μου.

ΔΕΝ ΣΕ ΘΈΛΩ ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ ΜΟΥ.
ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ ΜΟΥ..ΣΤΟΝ ΚΌΣΜΟ ΜΟΥ..

Αν υπάρχει αυτός ο κόσμος ακόμη και δεν έχει σβήσει πια στις παλάμες αυτών που περιόρισαν τους τρελούς και τράφηκαν με σάρκα και κόκαλα.
Τερατόμορφοι άνθρωποι;
..ή ανθρωπόμορφα τέρατα;

*φοβάμαι να παρατήσω τα όνειρά μου.