Ηλιαχτίδες και όνειρα.. Ηλιαχτίδες, όχι ελπίδες. Όνειρα, όχι φιλοδοξίες.

  Νιώθω πως πατάω ξανά στα πόδια μου, έστω στις άκρες των δαχτύλων μου. Ήρθε πάλι το φως, μια ηλιαχτίδα. Σαν να έσβησαν οι σκοτεινές μου σκέψεις και τις λιώνω. Τις πιάνω με τα γυμνά μου χέρια και τις σφίγγω μέχρι να ματώσω και να πνιγούν στο καθαρό μου αίμα. Νιώθω αγνή, άθικτη. Δεν με άγγιξε ποτέ ο φόβος, ποτέ ο καιρός. Ήταν όλα μαύρα. Ίσως και λίγο γκρι, τελικά. Ποντάρω σε αυτόν, τον γκρίζο ουρανό, σαν καταδικασμένος πόνος. Θα τον αλλάξω. Μεγάλο το τίμημα που πληρώνουμε γι αυτόν τον γαλάζιο ουρανό που είναι τώρα γκρίζος. Θα το αλλάξω. Οι μέρες πέρασαν σαν τρένο που πετάει με μανία και ήμουν οι ράγες. Θα τις αλλάξω. Σου είπα θα σκοτώσω το γκρι του ουρανού μας και θα τον ζωντανέψω ξανά, σου είπα θα γεννηθώ ουράνιο τόξο. Γέλασες, χλευάστηκες. Θα σε αλλάξω. Ήμουν απλά μια νεκρή σκιά με ζεστά κινούμενα πόδια, ήμουν νόμιζα αρχιστράτηγος του πεδίου και μου υποκλίνονταν οι στολές, μα με κούρδιζαν. Ναι, με κούρδιζαν, κύριε Ζωντανέ Ελεύθερε. Μου ‘μαθαν την επιβίωση, μου ‘κρυψαν τη ζωή. Μου μίλησαν για πόνο, φθόνο, φόνο, μα για Αγάπη ήμουν νεκρός, κενός, εαυτός. Πώς ήμουν νεκρός; Ή δεν ήμουν ποτέ, ή κι οι νεκροί έχουν τρίχωμα που ορθώνεται στο κάλεσμά Της. 

Κι έτσι αθόρυβα, ήρθε ένα πρωί που δεν ήμουν νεκρή πια.