Πνοή

  Έτσι είναι. Μερικές φορές τα πράγματα δεν εξελίσσονται με τον τρόπο που θα επιθυμούσαμε εμείς. Εγώ αυτό το συνήθισα. Δε θα μας δοθεί τελικά η ευκαιρία να φτιάξουμε μαζί μια νέα αρχή, δεν ήσουν ποτέ εκεί για 'μένα, γιατί;
  Υπάρχουν στιγμές που αναρωτιέμαι σε τι έφταιξα και με κατηγόρησες. Σε πόσα έφταιξα πια και με κατηγόρησες για τα πάντα. Για τη ζωή σου, για τη ζωή μου, για τη σχέση μας, για τη σχέση των άλλων μεταξύ τους, για τις ηλιαχτίδες και τις σταγόνες της βροχής που χτυπάν το τζάμι και κάθε τους χτύπημα, μια απότομη αλλαγή στη χροιά της φωνής μας και ένα κλείσιμο της πόρτας στα μούτρα μας.
  Θα 'θελα να 'θελες να αλλάξεις τον κόσμο στα μάτια μου. Θα 'θελα να 'θελες να μου μάθεις να σ'αγαπάω τις στιγμές που σε μισώ και με διώχνεις. Θα 'θελα να 'θελες να φύγεις για να μην πονέσω άλλο. Θα 'θελα να 'θελες να σε δω αλλιώς, να 'σουν αλλιώς, για μένα. Θα 'θελα να μ'αγαπούσες λίγο παραπάνω από 'σένα, συγγνώμη που στο ζητάω αυτό, αλλά μου το χρωστάς, ξέρεις.
  Πονάει να σε χτυπάν κατευθείαν στον εγωισμό, έτσι; Το σιχάθηκα αυτό σε εσένα. Γιατί έπρεπε να υπάρχει κάτι πάνω σου που να μισώ, που να απεχθάνομαι; Δεν έπρεπε να επιτρέψεις να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, ούτε να είμαι έτσι. Όχι, είμαι καλά. Είμαι καλύτερα από ποτέ. Θα σου πω γιατί.
  Μου έμαθες πράγματα, τελικά. Μου έμαθες να μην σε χρειάζομαι, να μην θέλω να σε χρειάζομαι. Μου έμαθες να μην εμπιστεύομαι τον άνεμο που χτυπάει στο πρόσωπό μου και να είμαι επιφυλακτική, να έχω ένα μικρό κλουβάκι γύρω μου και να με προστατεύει, αφού δεν το έκανες ποτέ εσύ. Μου έμαθες να μην πονάω από εσένα, γιατί δεν σε νιώθω πια. Μου έμαθες να κρύβομαι, ρε. Μου έμαθες και να μισώ, να κλαίω πνιχτά, να μην ακούγομαι, μου έμαθες να χαμογελάω και να αμύνομαι. Μου έμαθες να είμαι δυνατή, χωρίς εσένα.

  Αλλά, άξιζε να τα μάθω όλα αυτά; Τα χρειάζομαι, άραγε; Μου κάνουν καλό; Σε ένοιαξε ποτέ;

  Όπως και να 'χει, θα φύγεις κι εσύ. Αλλά πόσο ακόμα να φύγεις, πόσο πιο μακριά να πας; Δεν σε νιώθω ήδη εδώ. Μην με κοιτάξεις στα μάτια, μην μου πεις πόσο λυπάσαι και πόσο μετάνιωσες για όλα αυτά που έκανες. Σε μισώ ήδη αρκετά. Απλώς, μια συγγνώμη μου τη χρωστάς ρε γαμώτο. Ένα σπρώξιμο μικρό, μια ένδειξη ότι υπήρξα έστω και μια στιγμή, για λίγο, για 'σένα.

  Δεν σε συγχωρώ. 

Σε μια ψυχή που αιμοραγεί

Εγώ στο είπα ότι το επόμενο άρθρο μου θα είναι για 'σένα, μικρή:)

  Χάθηκες, η αλήθεια είναι. Χάθηκα αρκετά κι εγώ. Όμως ήταν λάθος μας να επιτρέψουμε να χαθούμε και μεταξύ μας. Ίσως πιο πολύ δικό μου λάθος, μιας και ξέρω πως περνάς δύσκολα και είσαι μπερδεμένη και χαμένη. Έπρεπε να μείνω και να επιμείνω περισσότερο, να στεκόμουν διαρκώς εκεί και να σε περίμενα, να βοηθούσα όσο μπορούσα, συγγνώμη που δεν το έκανα! Θα το αλλάξω αυτό! Θα σου ξαναπώ αυτό που σου είπα και σήμερα που μιλήσαμε επιτέλους με πεσμένες τις μάσκες.
  Είμαι εδώ. Δεν έχω φύγει! Κι αν απομακρύνθηκα, έχω επιστρέψει. Δεν είμαι μόνο εγώ, είναι πολλοί αυτοί που δεν έχουν φύγει και σε περιμένουν, περιμένουν να τελειώσει όλο αυτό που περνάς, να σε βρουν, κάπου να σε πετύχουν. Και Σ'ΑΓΑΠΆΝΕ όλοι τους! Είναι δύσκολο και για 'κείνους.
  Προχώρησαν αρκετά, πίστεψαν πως θα έπαιρνες άλλο δρόμο. Και κάπου χάθηκαν σε μια στροφή. Εκεί βρίσκονται τώρα, στη στροφή. Αν τρέξεις, θα τους προλάβεις! Ξέρω πως τα πόδια σου δεν σε υπακούν πλέον και δύσκολα εμπιστεύονται το έδαφος που πατάνε, όμως πρέπει να τα πείσεις να τρέξουν μέχρι εκεί. Βιάσου.
  Και εκεί, στη στροφή, θα βρεις όλους εκείνους που έμειναν. Γιατί όταν εσύ έφυγες, άφησες πίσω σου άτομα. Άλλα σε ακολούθησαν, άλλα έφυγαν και άλλα σε περίμεναν. Εγώ τα έκανα όλα. Προσπάθησα να σε ακολουθήσω, έμεινα, απομακρύνθηκα, έκανα να φύγω, όμως τώρα επέστρεψα και είμαι πάλι εδώ. Είμαι κι εγώ στη στροφή.
  Το ξέρω ότι δεν τους βλέπεις, έχεις χάσει πολλά ίχνη εμπιστοσύνης και νιώθεις πως δεν υπάρχει ελπίδα πια. Όμως είναι εκεί, όλοι τους. Δεν τους βλέπεις επειδή έχουν στρίψει, μα μια στροφούλα είναι που σας χωρίζει. Αν βιαστείς, σου λέω, θα προλάβεις. Όμως θα είναι δύσκολο. Είναι, όπως σου είπα, στο χέρι σου, στα μάτια σου, στην ψυχή σου, στη δύναμή σου να τα καταφέρεις. Και μην πεις πως δεν έχεις δύναμη, ακόμη κι αν αυτό πιστεύεις, ακόμη κι αν το νιώθεις, μην το πεις καν.
  Ξέρεις κάτι, μπορώ αν θες να κάνω κάτι για 'σένα αν νιώθεις πως κάθε βήμα σου θα είναι βαρύτερο απ' το προηγούμενο μέχρι αυτή τη στροφή. Αν θες, μπορώ να γυρίσω απ' τη στροφή, να τρέξω πίσω και να σε φτάσω. Να σε πιάσω, να σε πάρω στους ώμους μου και να τρέξουμε μαζί μέχρι εκεί. Είμαι εκεί τώρα, φώναξέ με, θα σ'ακούσω και θα 'ρθω. Μα, πρέπει να βιαστείς, είναι μια απόφαση, παρ'τη! Βρες το βήμα ή τη φωνή! Θα τους προλάβουμε, στο υπόσχομαι!
  Αγαπητή Μ*, μακάρι να είχα κι εγώ αυτή την ευκαιρία. Μακάρι να υπήρχε μια τέτοια στροφή και για 'μένα. Γιατί κι εγώ νιώθω την ανάγκη να φύγω, να τρέξω, να πετάξω μακριά και να τα αφήσω όλα πίσω μου. Είμαι κι εγώ μπερδεμένη, είμαι κι εγώ χαμένη, είμαι κι εγώ έτοιμη να κλειστώ στον εαυτό μου. Αλλά φοβάμαι πως αυτή η στροφή δεν θα υπάρχει για 'μένα όταν γυρίσω-κι αν υπάρχει θα είναι άδεια.
  

Έχω ένα στόχο και ένα σχέδιο για να τον καταφέρω. Θα δεις. Θα είμαι εκεί. Θα δεις.
Σε λατρεύω και μου λείπει η παρέα σου:)
Η φιλία σου, οι περίεργες φράσεις και οι φόβοι σου.
Τα τραγούδια σου,
αυτά που σε θυμίζουν, τα άκουσα σήμερα όλα.
Μου λείπει το χαμόγελό σου. 
Μας λείπει αυτό πολύ.
Εκτός από ένα στόχο τώρα έχω και μια αποστολή.
Να το ψάξω να το βρω
-κι αν στο κλέψαν να το πάρω πίσω-
Μου έμαθες πολλά, μου έδειξες πολλά, με κέρδισες.
Σειρά μου τώρα.

Α, και κάτι άλλο που ήθελα πάντα να στο πω. Μοιάζουμε:)

Some minutes before giving up

  You keep losing yourself over and over again. No one sees you. No one understands. No one's there for you. You just run away from everyone and pretend that you're just confused or tired or sad and shit, yeah, "everything will be better tomorrow". But tomorrow never comes. 
  I have never felt free for I'm always trapped inside myself. It's like myself's trying to break free of my body and my thoughts are about to jump out of my head, they're haunting me. I can't see that paradise in my eyes anymore, I'm afraid to look at the mirror, damn, it's like he's always laughing at me.
  Nobody wants to see me, everyone's gone and I'm feeling so fucking alone and unhappy. I'm always laughing out loud, so loud that nobody can hear me crying inside. Do you fucking know how it's like to wanna surrender? To wanna give everything up, to just accept your defeat and get lost in a body that doesn't belong to you anymore?
  That, little girl, is the sound of your pretending, lies, the smell of your fake smiling eyes. You've turned into a totally cunfused and depressed person, that's not you, that's them, make them leave, don't carry them inside. Stuck inside that fucking sorrow and can't run away, you just walk in the pitch dark with your eyes closed going nowhere.
  I got nothing. I got things and people that don't deserve someone like me. It's always about pain and pain and pain and pain, so much pain. I can't escape myself, I need someone to set me free, someone to look me in the eyes and truly see me. I'm screaming inside, can't you fucking hear me? 
  I'm sorry for not being around for a long time. I can't come back yet. I'm not leaving, I'm not running away, I wish I could. I'm just going for a walk. A walk to think, a walk to forget, a walk to find myself. I hope that it won't take that long.

  So, girl, what are your plans now, huh?

If I wasn't here tomorrow, would anybody care?
If my time was up I'd wanna know
you were happy I was there
If I wasn't here tomorrow, would anyone lose sleep?
If I wasn't hard and hollow
then maybe you would miss me

I know I'm a mess and I wanna be someone
someone that I'd like better
I can never forget
so don't remind me of it forever

What if I just pulled myself together?
Would it matter at all?
What if I just tried not to remember?
Would it matter at all?
All the chances that have passed me by
Would it matter if I gave it
one more try?
Would it matter at all?

Can you help me forget? Don't wanna feel like this forever

My whole life: Halloween

    Τελικά δεν ξέχασα τίποτα. Προσπαθούσα να πείσω τον εαυτό μου και να κρύψω τα σημάδια, όμως τίποτα δεν έφυγε, όλα είναι εδώ ακόμα, τα είδα. Και εκεί που νομίζεις ότι ξέφυγες, τα κουβάλησες όλα μαζί σου και έφυγες μαζί τους, τελικά.
  Δεν μου αρέσει η πόλη. Δεν μου αρέσει το χρώμα της, ούτε η χροιά της. Κατεβαίνω στο κέντρο της πόλης που ζω κάθε φορά που κανονίζω να βγω με κάποιον πολύ πριν την ώρα συνάντησής μας. Απλώς περπατάω, περπατάω, περπατάω. Μόνη μου, έτσι.
  Είμαι διαρκώς αφηρημένη και όταν περπατάω κοιτάζω είτε χαμηλά, τους ανέκφραστους τσιμεντένιους δρόμους, είτε ψηλά, τον άχρωμο σκιασμένο ουρανό-ποτέ ευθεία. Περπατάω και περνάω από παντού, μερικές φορές δεν γνωρίζω καν πού είμαι, πού έχω φτάσει, χάνεται πάλι ο δρόμος γύρω μου. Κοιτάζω δεξιά κι αριστερά, προσπαθώ να διακρίνω πρόσωπα πίσω από τις μάσκες και ταυτότητες πίσω από τις ετικέτες, όμως το μόνο που αντικρίζω σε αυτούς τους τρελούς-γιατί τρελοί είναι-είναι οι ψευτοράτσες και οι ψευτογκριμάτσες τους.
  Σε αυτές τις στιγμές, έρχονται φορές που νιώθω την ανάγκη να στείλω ένα μήνυμα σε κάποιον, να τον ρωτήσω τι κάνει, να με ρωτήσει κι εκείνος, να βεβαιωθώ ότι δεν έριξα τις μάσκες και ότι είμαι ακόμη ζωντανή-γιατί δεν νιώθω και τόσο πάντα. Επιλέγω πάντα κάποιον που ξέρω ότι ίσως δε θα μου απαντήσει εκείνη τη στιγμή.
  Αυτό είναι το πρόβλημα. Εκείνη τη στιγμή νιώθω πολύ ευάλωτη και εύθραυστη που απλώς θέλω κάποιον να μου μιλήσει, να με ρωτήσει τι κάνω, να θέλει να με ακούσει και να του τα ξεράσω όλα αυτά τα σκοτάδια και τους πάγους από μέσα μου. Δεν έχω βρει ακόμη κάποιον τόσο πρόθυμο και έτοιμο να κατανοήσει κάποια σαν εμένα, όλοι τρέφονται με τη μάσκα. Άσε που μισώ τους ανθρώπους που πράττουν από υποχρέωση.
  Συνήθως, τα βήματά μου με βγάζουν στο λιμάνι, κοντά στη θάλασσα. Ναι, στη θάλασσα. Ότι νιώθω για τη βροχή, νιώθω και για τη θάλασσα. Μου αρέσει, χαίρομαι που υπάρχει ακόμα, το έχω ανάγκη το χρώμα και τον ήχο της. Όμως τη φοβάμαι. Είναι το μοναδικό μυστήριο που με φοβίζει τόσο, με τρομοκρατεί, δεν θέλω να το εξερευνήσω αυτό το μυστήριο. Ας μείνει μυστήριο, λοιπόν.
  Τελευταία φορά που περπάτησα μόνη μου ήταν πριν τρεις μέρες, Παρασκευή μεσημέρι προς απόγευμα. Δεν είχα κανονίσει τίποτα, απλώς πήρα τις σκέψεις μου στην τσάντα μου και έφυγα απ' το σπίτι με σκοπό να τις σκορπίσω και να γεμίσω όλη μου τη διαδρομή με εκείνες για να μη χαθώ, να ξέρω να γυρίσω σε εμένα.
  Κάποιες τις ξέχασα, δεν πρόλαβα να τις μαζέψω όλες κι έτσι έμειναν εκεί, στο δρόμο. Ξέρω πως θα ξαναπεράσω από εκείνα τα σημεία και θα τις τραβήξω σαν μαγνήτης πάνω μου, θα τις ξαναβρώ, μα δε φεύγουν ποτέ σου λέω.
  Στο πάρκο, όλα τα παγκάκια άρχισαν να αδειάζουν σιγά σιγά. Οι ρόδες του ποδηλάτου άρχισαν πάλι να κυλάνε, το μωρό άρχισε να κλαίει ζητώντας παγωτό, οι γιαγιάδες σταμάτησαν τη συζήτηση. Όλα ήταν άδεια. Τραγικό, όμως για πολλούς και το δικό μου παγκάκι, εκείνο στο οποίο καθόμουν, ήταν επίσης άδειο. Ναι, μα και γω άδειο το ένιωθα.

  Άλλη μια μέρα στη διαφάνεια.

But, sooner or later, it's over

I just don't wanna miss you tonight..

And I don't want the world to see me,

'cause I don't think that they'd understand, 

when everything's made to be broken,

I just want you to know who I am.

Yeah, I know that you feel me somehow.

Αν ακούς απόψε...

  Είναι παράξενο το πώς υπάρχει πάντα εκείνο το άγνωστο που μας ελκύει. Ο κάθε άνθρωπος είναι ένα μεγάλο μυστήριο από μόνος του. Και το κάθε μυστήριο βρίσκεται εκεί, έτοιμο να το εξερευνήσεις. Είναι ενδιαφέρον να προσπαθείς να ανακαλύψεις κι άλλες πλευρές ενός ατόμου και να ξεκλειδώσεις έναν άλλο εσωτερικό εαυτό του.

  Κανείς δεν είναι αυτό που δείχνει, αυτό είναι το μοναδικό πράγμα για το οποίο είμαι σίγουρη. Μου το έχουν αποδείξει όλοι, το έχω μάθει πλέον, το βλέπω και σε εμένα. Ούτε εσύ είσαι αυτό που φαίνεσαι, όχι τόσο. Ας το παραδεχτώ, είσαι κι εσύ ένα απ' τα πιο παράξενα άτομα που έχω γνωρίσει. Και αυτό είναι που με συναρπάζει τόσο. 
  Είσαι το μαύρο και το άσπρο μαζί, είσαι ο ήλιος και η βροχή ταυτόχρονα. Περίεργη η αντίδρασή μου στη βροχή, όπως πάντα, μα το ίδιο περίεργη είναι και στον ήλιο. Τον έχω υπερεκτιμήσει και εγώ-όπως με έκανε να καταλάβω ένας άλλος παράξενος τύπος σήμερα.
  Ξέρεις, κάθε μυστήριο μπορεί να λυθεί. Δεν θέλω να σε μάθω τόσο ακόμα, άλλωστε απ' ότι έχω καταλάβει δε θα με αφήσεις. Όμως υπάρχει κάτι που με ελκύει πάνω σου τόσο πολύ, με τραβάει και θέλω να σε ξεκλειδώσω και να δω τι κρύβεις μέσα σου, ποιος είναι ο δικός σου βυθός, γιατί ούτε εσύ είσαι αυτό που φαίνεσαι. Σου είπα και πριν, δε θα με αφήσεις. Αλλά η δύναμη της περιέργειας και της θέλησής μου δε θα με αφήσει σε ησυχία.
  Εγώ θα προσπαθήσω να σε μάθω κι ας κλείνεσαι όλο και περισσότερο-θα το κάνεις, είμαι σίγουρη. Όμως πολύ θα ήθελα να έρθω, να σε κοιτάξω στα μάτια και να σε ρωτήσω: "Αν ο κάθε άνθρωπος είναι ένα μεγάλο μυστήριο, θέλεις να προσπαθήσεις να εξερευνήσεις εσύ το δικό μου;"

Δεν ξέρω απόψε πώς περνάς, σε ποια γωνία ακουμπάς

ποιο δρόμο διάλεξες να πας και ποια ιστορία κουβαλάς..

Απόψε, αν θα βγεις απόψε

μην πας μακριά..

Αν μ' ακούς απόψε,

μην πεις τίποτα..

It's summer time!

  Όλα γύρω μου μυρίζουν καλοκαίρι! Ο ήλιος, τα χαμόγελα, τα έντονα ανοιχτά χρώματα, οι πλάκες, το γέλιο, η τρέλα, η θάλασσα, ο ουρανός! Όλα, όλα είναι καλοκαίρι. Τα πρόσωπα, τα λόγια, οι προθέσεις, τα χάδια, τα τραγούδια! Μυρίζει καλοκαίρι και μόνο αυτή η μυρωδιά στον αέρα με κάνει να ερωτεύομαι οτιδήποτε, οποιονδήποτε! Όλους σας!
  Τα πρώτα μπάνια έχουν ήδη ξεκινήσει, η αρμύρα της θάλασσας, η γεύση του αντηλιακού, το παγωτό που λιώνει και κολλάει στην μπλούζα μου, όλα αυτά έχουν πάρει τη θέση των μαθημάτων και της καθημερινότητας του χειμώνα, Ω ΝΑΙ ΈΧΕΙ ΦΎΓΕΙ Ο ΧΕΙΜΏΝΑΣ, ΕΊΝΑΙ ΠΟΛΎ ΠΊΣΩ ΠΙΑ! Αποχαιρετάμε τη λατρεμένη άνοιξη και ετοιμαζόμαστε για βουτιές, ατελείωτες βόλτες και διασκέδαση χωρίς πολλές υποχρεώσεις και μαθήματα!
  Καλοκαιράκι. Η εποχή που όλοι αλλάζουν, όλοι γίνονται πιο χαμογελαστοί, πιο διαφορετικοί και όλοι, αντί να προσπαθήσουν να βρουν τον εαυτό τους μέσα απ’ τις διακοπές και την ξεκούραση, μπερδεύονται πιο πολύ μπροστά σε καθρέφτες και φωτογραφίες. Και όλοι οι υπόλοιποι, θύματα του αντικατοπτρισμού. Όμως αυτό το καλοκαίρι θα είναι διαφορετικό, είμαι σίγουρη, αυτό το καλοκαίρι θα φέρει τα πάνω κάτω, θα τα ανατρέψει όλα!
  Θέλω να αγαπήσω τα πάντα, θέλω να τα λατρέψω όλα! Δώρα, έχεις δίκιο για τα σημάδια, τα βλέπω και εγώ! Όλα θα πάνε καλά, οι χαρούμενες μέρες έχουν φτάσει ήδη. Και, ναι, θα προσπαθήσω να δω τη ζωή με άλλο μάτι, να ξεχαστώ, να χαθώ στα κυματιστά χαμόγελα της θάλασσας, να ερωτευτώ τη ζωή, όπως κι εσύ.
  Αν και, όπως μου είπε και κάποιος, το καλοκαίρι δεν είναι μια εποχή. Είναι τρόπος ζωής. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι, έχει δίκιο, με έκανε να δω τα πράγματα τελείως διαφορετικά. Οπότε κι εγώ αυτό θα κάνω. Θα ζήσω μέσα σε ένα καλοκαίρι, θα δω τη ζωή σαν μια τεράστια βόλτα στην παραλία δίπλα στην αφρισμένη θάλασσα, κάτω απ' τον βαθύ μπλε ουρανό, παρέα με τον ήλιο. Παρέα με τους ξέγνοιαστους γλάρους και τα παράξενα κρυμμένα κοχύλια στην άμμο και ανάμεσα στις πέτρες.
  Όταν βραδιάζει, η θάλασσα θα ντύνεται στα μαύρα και θα μοιάζει πιο τρομακτική και μυστηριώδης. Όμως θα συνεχίζει να κρύβει μέσα της εκείνους τους θησαυρούς και τα πανέμορφα κοχύλια στο βυθό της. Είστε και εσείς τα δικά μου αγαπημένα κοχύλια, ανάμεσα στις συνηθισμένες όμορφες πετρούλες. Την αγαπάω τη θάλασσα.
  Και, ναι, λοιπόν, έχεις δίκιο. Το καλοκαίρι είναι τρόπος ζωής. Θα ζήσω και εγώ έτσι όλες τις εποχές του χρόνου ξεκινώντας από αυτήν εδώ. Άλλωστε, και τον χειμώνα ο ήλιος, ο ουρανός και η θάλασσα μας συντροφεύουν.

*Δώρα και Μαριλίζα, εντάξει, επιτέλους παραδέχομαι αυτό που πάντα προσπαθούσα να αρνηθώ. Οι όμορφες μέρες δεν έχουν τον ήλιο ανάγκη!